Ala-alang Nagbabalik - part 1

I still remember when I was a child. I have so many dreams and aspirations in life. Sa batang gulang ay pinangarap ko ang matatayog na ambisyon sa buhay - maging isang mayaman. 

Salat sa karangyaan, sakdal daming pangangailangan ang natutulak sa akin upang mag-ambisyong yumaman. Nakakainggit pagmasdan ang mga batang naglalaro sa kalsada, madaming laruan, my bisikletang maliit, o kaya ay kotseng laruan, maya't mayang pagkain ng chichiria. Tila ako'y natatakam sa ganitong uri ng aking mga nakikita.

Lumipas ang panahon at tumuntong ako ng elementarya, excited ako sa aking unang araw. Masaya sa pakiramdam na makita ang sarili sa loob ng paaralan. 

Inihatid ako ng aking tatay sa loob ng room ng aking nanay. Grade six public school teacher and aking inay ng panahong iyon. Sa room na yun, hihintayin ko ang flag raising ceremony. Hihintayin ang paglilinis ng ginagawa ng mga mag-aaral sa harapan ng kanilang rooms at maging sa likuran. Bago kasi mag-umpisa ang unang aralin ay naglilinis muna ang mga bata sa loob ng kani-kanilang room, sa likod at sa harap nito upang pagdating ng unang lesson ay malinis ang kapaligiran.

Kapag mag-uumpisa na ang unang lesson, inihahatid na ako ng aking inay sa room ng grade 1. Mula sa kanyang room ay nakakapit ako sa kanyang likuran habang palakad sa aking room. Doon ay iniiwan na ako hanggang sa tanghaling uwian. Pagdating naman ng reses, dadalhan ako ng aking inay ng isang citrus, o di kaya ay banana que, o di kaya'y sopas. Depende sa aming kantin kung anong tinda at kung anong mura. Madalas ay citruso dalandan ang reses ko at kuntento na ako dun. Minsan naman wala akong reses pero okay naman sakin yun...walang problema.

Pagsapit ng alas-dose, maririnig ko naman ang motor ng aking tatay na susundo naman sa amin pauwi ng bahay. Pagdating sa bahay ay manananghalian na kami. Mamamahinga at makikinig ng radyo ng mga 30 minutos...Naalala ko DZRH pa ang pinakikinggan namin. Programa tulad ng "ito ang inyong tiya delly", "Kapitan pinoy" at iba pang palabas pang-radyo.

Pagkatapos nuon ay maghahanda  uli sa pagpasok. After lunch, diretso na akong hinahatid ng aking itay sa aking room at don ay iniiwan na. susunduin na lamang ako sa hapon.

Payapang buhay. simpleng simple ang unang pagtuntong ko sa paaralan....

Graduation

Limang Taon.

Matagal na panahon narin ang lumipas mula ng magtapos ako sa kolehiyo sa kursong Bachelor in Applied Statistics. Sa loob ng apat nataong pananatili ko sa loob ng apat na sulok ng paaralan ay wala akong ginawa kundi ang mag-aral...Mag-aral..at mag-aral.

Halos apat na taon akong nagtiis na wala akong ginawa kundi ang pumasok sa paaralan at umuwi ng bahay. Ibinuhos ko ang buong panahon ko sa ganong sitwasyon. Nakalimutan ko ang social aspect ng pagiging isang malayang indibidwal. Madalas ang yaya sa akin ng aking mga kamag-aral na gumimik man lang daw kasama sila, subalit ng mga panahon iyon ay wala akong lakas ng loob na paunlakan ang anumang inbitasyon, sapagkat para sa akin mahalaga ang pag-aaral at kakapusin ako sa oras ng pag rereview. Nakakahiya naman sa klase kung tawagin ako at walang maisagot.

Huling semester ng muli ay may lakad ang mga barkada, mga kaklase. Sapagkat tapos na halos ang mga schedule sa midterms and kung ano pang exams ay nasipan kong magpaunlak.

hindi ko maipaliwanag ang sayang naramdaman ko kasama ang mga kaklase ko. Lahat sila ay pawang tuwang-tuwa rin na ako ay kanilang kasama. May umiintidi kung gusto ko na bang kumain habang sila ay nagkakatuwaan sa paliligo. May mga nagtatanong kumusta daw ang pakiramdam ko sa pagsama sa kanila. Wala akong maisagot kung isang ngiti. Isang ngiti na may kaunting pagsisisi na kung alam ko lang na ganun pala kasaya ang kasama mo ang mga kaibigan mo ay sana nuon pa ako naki-join sa kanilang mga lakad.

Dumating ang araw ng pagtatapos sa kolehiyo, ang lahat ay masaya at pawang excited. Lahat ay all eyes and ears sa taong tagapag-salita. Naghihintay ng basbas upang ipagsabing kami ay graduate na.

Nag-umpisa na ang tagapagsalita. Kalaunan ay tinatawag na ang mga pangalan ng mga magtatapos. Magkahalong kaba at saya ang nararamdaman ko ng mga sandaling iyon. Kaba sapagkat iniisip ko kung papano ako makaka-akyat sa entablado. Baka ako pa ang pagmulan ng abala o delay sa pag-akyat ng mga kapawa magsisipagtapos. Nakakahiya. Dumating sa punto na ang mga nasa aming kurso na ang tinatawag. Bago pa man dumating sa punto na apelyido ko na ang tatawagin ay nilapitan na ako ng ibang mga dekana na mauna ng umakyat sa entablado at maupo na muna sa likod ng nito. Hintayin ko na lang daw ang pangalan ko at tatayo nalang ako sa gitna. 

Dumating ang pinaka-aabangan ko. Sa Wakas, ito na ang pagkakataong maipakita ko sa kapwa ko magsisipagtapos na ang katulad ko ay may maipagmamalaki din naman. Sa Wakas maipakikita ko sa aking mga magulang at lahat ng mga magulang na lumahok na tinatanggap ang diploma ng aking pagsisikap. Isang papel na magpapatunay na hindi nagsayang ang aking magulang upang ako mapag-aral.

Tinawag ang pangalan ko. lahat ay tumahimik ng walang dahilan. Nawala pansumandali ang bulungan ng mga magkakatabi. Marahil, ito ay dahil sa nakikita nila sa harapan-isang pilay. Mula sa aking likuran ay nakapila na rin ang iba pang tinawag. 

Kinuha ko ang diploma sa aming dekana. Nakatalikod at ngiti ang tanging naibigay ko. Pagkatapos noon ay nagulat ako sapagkat ang mga kapwa ko magsisipagtapos, mga magulang, mga guro at professor, at lahat ng empleyado sa Paaralang aking pinagtapusan ay nagsitayuan at nagsipalakpakan. Pagbaba ko ng entablado ay sinalubong ako ng mga dekana upang i-congratulate ako at kamayan.

Masaya. walang pagsidlan ang kaligayahang aking naramdaman ng ako ay magtapos