Search This Blog

Friday, October 14, 2011

I want to know what life is

There are so many stories from different individuals who were not known to many.

Here, I want to tell you a true to life story in which you will be enlighten and somehow will give you an inspiration and you might say, "I am lucky"....A true to life to ponder.

I have a friend and lets call him, Hero. Hero is a native from a far away province of Bicol. He was born by a poor family in that province. At his young age, he learned to work for their daily living. His young body were already been exposed to a work like   pagbubuhat ng mga mabibigat na bagay.

His grandparents were so strict na sa sobrang pagka-istrikto ay takot ang laman ng kanyang dibdib. Takot na makagawa ng even a small errors for there is a punishment that awaits for him.

His life bacame so terrible when his mother died. Gumuho ang kanyang mga pangarap sapagkat nawalan siya ng isang ina na pinanghuhugutan niya ng lakas loob. Lakas ng loob upang magpatuloy sa buhay at magsumikap para sa kanyang pamilya at sa kanyang sarili. Lalong naging malupit sa kanya ang tadhana. Lalong naging malupit sa kanya ang kanyang kaanak.

He is enrolled in a formal school, but due to voluminous amount of work given to him everyday, wala na siyang oras para mag-aral ng kanyang mga aralin. Madalas, he came to school ng huli. And when at home, inaabot na siya ng madaling araw bago makapag-pahinga so he has really no time for schooling.

One day, he decided to leave the house. Naglayas at nakarating sa Maynila. Sa lungsod na ito, naranasan niya ang iba't ibang uri ng pakikipagsapalaran. Tumira at matulog sa kalye. Datnan at panawan ng liwanag sa Roxas, Boulevard. Naging pulubi at tila namamalimos ang kanyang pang-araw-araw na buhay.

The young Hero, made everything in order for him to survive. He sells sampaguita sa Roxas, Boulevard. Marami pa naman ang taong may mabubuting puso na sa awa sa kanya, madalas binibili na lahat ng kanyang panindang Sampaguita. According to him, he already met different people who sometimes, offer him to adopt. Hero is a handsome man and has an appeal. Madaming nagkakagusto sa kanya and minsan hindi maiiwasang may makakilala siyang matatandang babae, bakla na nagbibigay sa kanya ng mga motibo na ampunin o di kaya ay alagaan for a change, but the young boy remain humble and choose to live alone at the roxas boulevard.

to be  continue.....

Saturday, May 21, 2011

The RAPTURE OF THE WORLD


            Yesterday when I go to office, I immediately open my PC to read news and be updated on what is the hot trending news. Browsing my facebook account is also one of my companion in the collection of facts and opinion. As I open this, I noticed that many are aware of the predictions of an old man (FAMILY RADIO) regarding the rapture of the world which will going to start in NEW ZEALAND with a devastating earthquake at exactly 6 o'clock in the evening and this might be followed by an earthquake to other regions of the world and that it is our end.

     Before lunch time, I am still reading news from the internet news feed and I noticed that there are sites that flushing a countdown  to 6 o'clock in the evening in different countries, maybe to observe the might be rapture of the world.

     Although, I don't believe to their prediction, I don't know why Am I waiting the 6 o'clock countdown....Ah! maybe because, I wanted to prove that there is no one in this world who can predict what will happen to us in the future. I wanted to give them a DOUBLE HARD SLAP in their face BECAUSE what they did creates something that destruct the human mind. Many people are panicking on what should do in order for us to survive. They were really crazy.
 
      THIS IS MY OWN OPINION:

     Mayroon bang kakayahan at karapatan ang ating simbahan upang timabangin ang pagtatatag ng mga bagong samahanng pang-relihiyon, ng mga bagong tinatawag na religious sect because in order for this sect or organization na mapansin ng tao, ng buong mundo na makilala, maging tanyag, ay gagawa ito ng ingay upang sa ganun sila ang mapuri at papurihan. Nakaka-asar lang at sobrang nakakabwisit ang mga ganitong organisasyon na nagagawang gumawa ng kwento upang sila ay makahikayat ng mga miyembrong SOBRANG BOBO at TANGA.....

     Bakit kinakailangang gumawa at ipangalandakan ang katulad ng pagkagunaw ng mundo gayong alam naman nating walang sino man sa atin ang nakaka-alam kung kailan tayo kukunin ng NASA ITAAS. At kung sakali mang alam natin kung kailan ang pagkagunaw ng Daigdig, Kung talagang tayo'y itinakda nang mawala dito sa mundo, wala tayong magagawa kundi tanggapin ang buhay na sa atin ay ipinahiram. Nakakalulungkot lang isipin na pangunahan natin ang nasa ITAAS gayong SIYA naman talaga ang atin ay may lalang.

    There were so many things to do in order for your organization na mapansin, makilala at hangaan. Paggawa ng kabutihan sa kapwa, pagtulong sa mga kawawa, pakikilahok sa mga gawaing ikauunlad ng sansinukob ay ilan lamang sa mga pamamaraan upang kayo ay hanggaan at mapansin. Hindi ninyo kailangang gumawa ng kwento at mag-isip ng mga kung anu-anong predictions katulad ng pagkagunaw ng mundo para lang kayo ay mapansin. ANG SARAP NINYONG TIRISIN.




New International Version (©1984)

"No one knows about that day or hour, not even the angels in heaven, nor the Son, but only the Father.

"However, no one knows the day or hour when these things will happen, not even the angels in heaven or the Son himself. Only the Father knows.

“But concerning that day and hour no one knows, not even the angels of heaven, nor the Son, but the Father only.

"But of that day and hour no one knows, not even the angels of heaven, nor the Son, but the Father alone.

"No one knows when that day or hour will come-not the angels in heaven, nor the Son, but only the Father,

"No one knows when that day or hour will come. Even the angels in heaven and the Son don't know. Only the Father knows.

But of that day and hour knoweth no [man], no, not the angels of heaven, but my Father only.

But of that day and hour knows no man, no, not the angels of heaven, but my Father only.

But of that day and hour knoweth no one, not even the angels of heaven, neither the Son, but the Father only.
But of that day and hour no one has knowledge, not even the angels in heaven, or the Son, but the Father only.

But of that day and hour no one knoweth, not the angels of heaven, but the Father alone.

But of that day and hour no one knows, not even the angels of the heavens, but my Father alone.

But of that day and hour knoweth no one, not even the angels of heaven, neither the Son, but the Father only.

But of that day and hour knoweth no man, no, not the angels of heaven, but my Father only.

"But as to that day and the exact time no one knows--not even the angels of heaven, nor the Son, but the Father alone.

But no one knows of that day and hour, not even the angels of heaven, but my Father only.

'And concerning that day and the hour no one hath known -- not even the messengers of the heavens -- except my Father only.


Wednesday, April 6, 2011

Graduation Day

Graduation or Recognition Day for Elementary and Pre-schoolers is one of the most memorable moments in a person's life. it is a moment when we celebrate our accomplishments and achievements with other peers, friends or relatives and to other companions. This ceremony is truly a melange of emotions, together with pride and satisfaction. There is called anxiety about future and a feeling that somehow makes us upset because we are bidding farewell to friends and to our Alma Mater.

For those who graduated with honors like being a Valedictorian and being the Salutatorian, I can see that there is also a feeling of nervousness rather than excitement because it is not easy to deliver your masterpiece in front of a guest, co-graduates, administrators of the school and of course, to our proud parents. Speeches delivered during this kind of ceremony are the most important part and long awaited. The speakers begun to commemorate their past moments and day-to-day gimiks, and the like.

Allow me to congratulate all of you who will be graduating and those who already graduated and received their diploma on stage and would like to say Good luck as you enter to a new chapter of your life.

To my two pamangkins who did their very best to top in their  class. I am so proud of you....

Continue the legacy that we started. hihihi

... I remember during our time, when we transfer to our father's hometown we showed up our best and we received several awards and honors in academics. When we were going home, a person approached us and say, "for the first time in history, there is BONGOLAN who has the brain and talents"...Nakanang.....YABANG much...

This is the reason that is why our parents (your Grand Parents) were so proud for us because they were so lucky of having us as their children.

To you my pamangkins, continue to do your best and always aim high. You are lucky indeed because you have all the resources needed to get your future, unlike us who struggles a lot....financially and emotionally.

To some of my friends, classmates and companions who also into the next level of their lives after finishing and obtaining their degree, their post-degree courses....I am happy for you because you also did your best that your parents must be proud of...
Graduation or Recognition Day for Elementary and Pre-schoolers is one of the most memorable moments in a person's life. it is a moment when we celebrate our accomplishments and achievements with other peers, friends or relatives and to other companions. This ceremony is truly a melange of emotions, together with pride and satisfaction. There is called anxiety about future and a feeling that somehow makes us upset because we are bidding farewell to friends and to our Alma Mater.

For those who graduated with honors like being a Valedictorian and being the Salutatorian, I can see that there is also a feeling of nervousness rather than excitement because it is not easy to deliver your masterpiece in front of a guest, co-graduates, administrators of the school and of course, to our proud parents. Speeches delivered during this kind of ceremony are the most important part and long awaited. The speakers begun to commemorate their past moments and day-to-day gimiks, and the like.

Allow me to congratulate all of you who will be graduating and those who already graduated and received their diploma on stage and would like to say Good luck as you enter to a new chapter of your life.

To my two pamangkins who did their very best to top in their  class. I am so proud of you....

Continue the legacy that we started. hihihi

... I remember during our time, when we transfer to our father's hometown we showed up our best and we received several awards and honors in academics. When we were going home, a person approached us and say, "for the first time in history, there is BONGOLAN who has the brain and talents"...Nakanang.....YABANG much...

This is the reason that is why our parents (your Grand Parents) were so proud for us because they were so lucky of having us as their children.

To you my pamangkins, continue to do your best and always aim high. You are lucky indeed because you have all the resources needed to get your future, unlike us who struggles a lot....financially and emotionally.

To some of my friends, classmates and companions who also into the next level of their lives after finishing and obtaining their degree, their post-degree courses....I am happy for you because you also did your best that your parents must be proud of...

Friday, March 11, 2011

An Open Letter to the World

Let there be peace, love, understanding and patience.

Sunod-sunod na ang mga nangyayari sa daigdig, ang mga pangyayaring ito na ba ang hudyat ng mga kagaganapang sinasalarawan sa pelikulang 2012? 

Ang hindi matapos na kaguluhan sa Mindanao, ang panaka-nakang paglindol sa ating bansa na bagamat may kaninaan ay hindi parin dapat ipagkampante, ang pagpapababa sa tungkulin sa ating dating pangulong Estrada, ang mga kasong kinakaharap ng mga matataas na opisyal sa ating gobyerno na sila mismong tagapag-patupad ng tungkulin ay nakasalang sa isang paglilitis, mga kaso sa AFP, ombudsman, at kung sino-sino pa sa sangay ng ating gobyerno.

Kamakailan, nagulat ang buong sambayanan sa bagyong ondoy sa Pilipinas na nagbigay ng isang malaking pinsala sa buong bansa.

Nagulat din ang bansa sa bagyong sumalanta sa CHRISTCHURCH na pagkalipas ng ilang araw ay ginulantang ng malakas na lindol na sumira ng malaking kabuhayan at ari-arian sa mga naroroon. Ang pagpapababa sa tungkulin sa kinikilalalang lider ng EGYPT na s Mubarak, sinundan ng pagpapababa rin sa lider ng LIBYA na si Ghadafy, ngayon umuusbong ang kaguluhan sa Saudi Arabia, sa Yemen.  Nitong nakaraang linggo lamang ay nagulat ang bayan sa lindol na naganap sa Japan namay 7.2 intensity, kahapon ay naulit sa intensity 8.9, kagabi na bagamat aftershocks 6.+ ay malakas pa rin sa ordinaryong lindol.

Nakakabahala
Nakakatakot

Sa mga ganitong sitwasyon at pangyayari, kataka-takang tayo mismo ay walang magawa upang ipagtanggol ang ating bansa sa mga ganitong pangyayari. Balewala pala ang mga makabagong kagamitan upang ipagtanggol ang bansa sa mga kalamidad na tulad nito, sa mga labanang tulad ng mga nagaganap sa ibang bansa.

Isa lang ang ibig sabihin nito, kapag tayo na ang Sinisingil ng Nasa Itaas, wala tayong laban. Wala tayong magagawa kundi hintayin ang Kanyang PAGPAPASYA, ang kanyang desisyon kung tayo ba ay nararapat ng maglaho sa mundo.

Sana mabigyan natin ng puwang sa ating mga puso ang pagpapatawad, ang pagmamahalan, pang-unawa at pagmamahal sa kapwa. Walang mataas sa atin, walang mababa. Lahat tayo ay hawak ng NASA ITAAS, Siya lamang ang may karapatan sa atin. Kapag naisagawa ito ng taos puso, bukal sa dibdib, baka-sakali.....baka sakali muli tayong bigyan ng pag-asa. Bigyan pa ng isang masayang buhay.



Sunday, February 27, 2011

High End Gadgets

Lunes na naman at katapusan na naman ng Pebrero...

Parang kailan lang Pasko lang. Lumipas na si Three Kings, Nag valentines na rin ngunit heto pa rin ako...Umaasa, nangangarap na magkakaroon ako ng paborito kong gadgets...-Samsung Galaxy Tab.

Nobyembre ng makatanggap ako ng tawag mula sa PLDT, ipinakilala sakin na mayroon daw  offer ang PLDT na tablet. Dahil pangarap ko ngang magkaroon nito, dali dali akong nagbukas ng aking computer upang alamin ang hitsura ng tablet na yaon. Naengganyo ako kung kaya't napa-OO ako...."sige, sige....gusto ko yan"..."kailan ba yan idedeliver"...dali dali akong nagreport sa aking kapatid at matalik na kaibigan upang ipaalam na magkakaroon na ako ng Tablet....hehehe...

Lumipas ang December, na ipinangakong dadalhin sa bahay ang pangakong tablet.....Enero, Pebrero...subalit wala pa rin....hanggang lumabas ang Samsung Galaxy Tab. Naglaro ang isip ko at gumawa ng masusing pananaliksik kung ano ba ang mas mganda at swak sa aking pangangailangan..I am craving for high end gadgets..hehe...gusto ko bago, gusto ko latest...yun ako...sukdulang ipangutang ko ito...

Sa aking pagre-research, nakita ko ang importansya ng Samsung Galaxy Tab kumpara sa PLDT tablet sa madaming bagay...unang una na rito ang pagiging multi-tasking at ang mobile/cellphone capability nito na pwede kong gamitin pang tawag or text bukod sa promising speed nito....Inumpisahan kong pag-aralan naman kung papano ako makakabili nito...binilang at tinantya ang mga gastusin ko sa pang-araw-araw na buhay...Sapat naman pala ang pera ko....

Isang tawag ang aking natanggap mula sa aking nanay, mangutang daw ako ng pera sa aming opisina o kaya pahiramin ko raw ng pera ang aking kapatid upang makapag-umpisa ng business nila...

Hindi ko alam ngunit pagdating sa Pamilya ay sadyang malambot ang puso kung kaya't walang ano-ano at napapayag akong mag-loan....ibinigay ko sa kapatid ang nakuha ko....nalungkot ako ng bahagya sapagkat, nawalan na naman ako ng chance mabili ang Samsung Tab na pangarap ko....

Ngayon, mag-iipon na naman ako, ngunit kamakailan lang lumabas naman na ang SAMSUNG Galaxy Tab 10.2 na....haiz, upgraded na naman..hindi ko pa nga nabibili eh...sumablay agad..

Bakit kaya ganun.....

Saturday, February 26, 2011

Patuloy Ang Pangarap: The Story of my Dream

Minsan sinasabing ang Pangarap ay mananatiling pangarap na lamang, subalit marami rin namang nagsasabi na ang pangarap kapag patuloy mong pinapangarap ay pasasaan ba't matutupad rin.


Nang napakinggan ko ang awitin ni ANGELINE QUINTO, habang ako ay nakatutok sa aking kompyuter, ako napatingin sa TV at doon ko nakita ang makabagong anyo ni Regine Velasquez. Maganda ang tunog ng kantang inawit ni ANGELINE, ngunit magkagayun man, hindi parin pumasok sa isip ko na intindihin ang kahulugan at liriko nito. 


Hanggang dalawang araw ang lumipas, nagkalat sa FB ang mga congratulatory messages para kay Angeline. Madaming nagsasabing maganda daw ang meaning nito. At doon ko inumpisahang bahahin ang liriko nito at intindihin.


Tulad ni ANGELINE, ako ay nangarap. 
Sinikap abutin ang mga pangarap.
Mahirap, magulo, masalimuot ang mga pangyayaring naganap sa akin/aming buhay ng aking pamilya, ngunit nanatili akong matatag. Lalo akong nagsumikap, ginawa ang lahat ng mga magagawa sa buhay upang kahit papano maibsan ang mga kawalan ko sa buhay. 


Madaming beses akong nadapa, at patuloy na ibinabagsak ng pagkakataon, ng panahon. To the point na halos mawalan na ako ng tiwala at pag asa sa sarili.


Nagising na lamang ako isang araw na hawak ang libro at ballpen sa loob ng isang Unibersidad. Bitbit ang pangarap na maiahon ang aking mga magulang sa kumunoy ng kahirapan at nagtiyaga ako sa loob ng apat na taon. Nagsikap akong abutin ang aking mga pangarap. Mga pangarap na minsa'y tinakpan ng makapal na ulap.


Walang pagsidlan ang kaligayahang nadama ko nung umakyat ako sa entablado. Hindi ako makapaniwalang aakyat ako sa isang mataas na entablado habang ang mga kasabayan kong magsisipagtapos ay lubhang napahanga pagkakita sa akin. Hindi ko akalaing daig ko pa si Charice Pempengco na standing ovation lahat ng mga nanonood. Mga magulang, mga pinuno ng paaralan, mga kapwa mag-aaral. Pag-akyat ng entablado ay isa-isang nagtayuhan ang mga naroroon sa loob ng apat ng sulok ng tanghalan sabay ang sunod-sunod na palakpakan. Muntik akong maiyak sa tuwa at galak.


Dumating sa punto na paghahanap naman ng trabaho ang aking hinarap. Walang araw akong pinalampas, walang oras ang dumaan na hindi ko inasam na mag ta-trabaho na ako at makakatulong na.....Really life is not that easy, is not a pure bliss..


Sa paghahanap ng  trabaho, doon ko naramdaman muli ang panibagong pagsubok ng buhay. Hirap akong puntahan at paunlakan ang mga trabaho dahil sa aking kalagayan. Sadyang mahirap ngunit, sinikap kong gawin parin ang makakaya ko. Naalala ko tuloy ang tatlo kong barkada...Sila ang kasa-kasama ko tuwing ako ay tinatawagan for interview. Sila ang naghahatid sa akin kung saan lugar man ako papuntahin. Sila ang gabay ko. Wala man silang interview, ay sumasama sila sa akin. Doon ko nakita ang wagas naming pagkakaibigan. Dumating ang araw na kapwa nagsisipagtrabaho na sila. At totoo ngang kapag wala na ang tao sa tabi mo, doon mo lang nakikita kung gano sila kahalaga sayo.

Tumigil ang mundo ko na tila baga katapusan na ng kakayahan ko. Katapusan na ng aking kalakasan at dito na nagtatapos ang lahat ng magagawa ko. Tumigil ako sa bahay. Tumambay....naging 100 percent palamunin ako sa bahay. Sa paglipas ng mga araw, hindi sapat ang pag-iyak upang ilabas ang sama ng loob ko sa aking sarili...Bakit ako ganito, bakit ako ganito.bakit sa akin ibinigay. Sa tulad ko pang maralita....papano na ako ngayon..


Isang araw, isang tawag ang aking natanggap at pinaunlakan ko ang tawag na iyon. Muli ay nabuhayan ako ng loob. Nagpunta ako sa opisina at diko akalaing ito na pala ang una kong trabaho...


Lumipas pa ang ilang buwan at may isang kumpanya ang tumawag sa akin. Isang job offer na aking pinaunlakan. Nagtungo ako at umuwi ng bahay na bitbit ang isang positibong pagtanggap.Dito ay lumipat ako.


Sa aking naging karanasan, madami ang nakaalam ng aking buhay at pakikipagsapalaran. Naging daan ito upang maisulat sa isang malaking pahayagan ang aking buhay pakikipagsapalaran sa career...thanks to PHILIPPINE DAILY INQUIRER. Ang pagsulat na ito ay nadagdagan pa. Nagulat na lang ako ng tinawagan ako ng isang consultant upang ipaalam na isinadula din pala ang ilang bahagi ng aking pakikipagsapalaran sa isang istasyon sa Radyo - DZRH...


Ngayon at magpakailanman....dadalhin ko ang aking pangarap. Patuloy akong mangangarap. Patuloy kong gagawin ang lahat upang ipakita sa mundo na kaya kong abutin ang lahat ng aking pangarap.



Monday, February 21, 2011

A Froggy Afternoon

Its a Thursday morning and I arrived late (almost lunch time..lol).

I sat in my chair and started to open my computer. While waiting for my computer to open, I did get my phone from my bag to check if there are some texts or calls while I was on travel.

Not too long ago, my boss arrived from meeting or I don't know exactly where she came from. Maybe from a meeting with some of the officials of the university. I and our office secretary greeted her with a smile on our face. As she continue entering the room, she spoke with  me reiterating that i should need to stay in the office for 48 hours a week. She even asking me to have the time card for her to monitor my office time. I let her finish all that she wanted to say before I replying. She threw me a straightforward question, "what was really your time schedule, eventhough your in a supervisory position you should have a time bound?...All I responded was, "8 to 4 pm ma'am". After hearing so, she just replied me, "okay".

Done. Damn, but I was not yet fully get over. I am still thinking what we have talked a awhile ago. During lunch time, I can't imagine myself quietly eating. This is not the usual thing with me. I speak and talk a lot while eating. That is me...lol...

After lunch time, a student came and asking for my assistance in his research. He sat beside me while looking at my computer. He is very observant and always asking what am I doing and why I am doing such thing. In return, I have to explain to him the  rationale of the statistical test that I applied to his research. I suddenly felt that my head is aching and can't anymore concentrate to what I am doing so i asked his schedule if he has a class or something. Afterward, he initiated to go out first and will just return at 5 o'clock and I agreed.

Almost 6 o'clock and was about to go home because my headache making me unconscious and became inpatient, then he arrived. I just get his usb and give it back containing my computations. Still he has a lot of questions so I told him to print the first pages and present it to his adviser so he was guided what to do. He agreed but he pleased me to wait for 5 minutes because he will going to present the draft to his adviser and will get back to me. He came back with a smile and he was happy because it was approved by his adviser.

Okay then, as I said....do his suggestion and show once you finished. I have to go. I am having a terrible headache.


I finally home and take a minute of rest.

Thursday, February 17, 2011

Review Review Review

Nowadays, different gadgets, different high end units are stored in the market. all of it has its features that is incomparable that is why nahihirapan tayong pumili ng kung ano ba ang mas fit sa ating lifestyles and likes na rin.
To name, HTC phones, Samsung Galaxy Tab, Iphone, Ipad and PLDT Telpad are only few among the high end gadgets that has the capability as computers. In fact, It maybe, somehow, better than the computer for they are very handy and sleek...

Lahat yan ay gusto ko..haha.